15 Februari 2017

Ik was een binnenvetter maar nu niet meer

Als je ziek thuis bent omdat je al een week voordat je thuis komt te zitten, door koud/warm rillingen en het mij niet meer lukt om uit bed te komen heb je ook tijd om na te denken.

Gelukkig al weer wat aan de betere hand. Dat geeft niet, maar dan moet je niet doorslaan. Gelukkig doe ik dat niet, het geeft je wel stof wat de afgelopen tijd gepasseerd is. Wat je niet moet doen is er in blijven hangen, maar nagaan wat er gebeurt is en dat omzetten naar positieve dingen.
Ik praat daar met mijn vriendin over en ook met mijn psycholoog. Alles gaat als een sneltrein; drie jaar geleden kom ik uit de kast er mijn leven staat ondersteboven. Ik beland in een scheiding en alles en werkelijk alles moet je regelen. Nieuwe woning kijken, verbouwen en zoveel als ik kan doe ik zelf en ook met hulp van vrienden en professionals. Blij dat ik klaar bent met de kerst. In januari 2015 mijn coming out. Blij, heel blij en ik hoop dat de hele wereld bij mij blijft. Dat is niet waar, want ma wordt erg ziek en uiteindelijk overlijd ze in december 2015. Pfffff.

Allebei mijn zussen hebben toch ruimte nodig om dingen te verwerken en dan zeker mijn jongste zus. Ik ga nog met mijn zoon op vakantie naar Turkey, heel gezellig, maar wetende dat hij niet bij mij blijft. Tja blijft lastig. In 2015 mijn gesprekken bij het VUMC Amsterdam en 16 December 2015 al te horen gekregen dat ik transvrouw ben, maar nog aan je kinderen samen met Monique kunnen vertellen en laten zien dat ik dezelfde persoon blijf, maar dan niet meer in vaderlijke rol. Zoonlief accepteert mij niet en September 2016 hebben we elkaar voor het laatst gezien. Dochter heeft te kennen gegeven mij te willen zien en ik ben onwijs blij. Dat gebeurt in Augustus 2016. Begin Januari 2017 wil ze toch de ruimte nog even, want haar vader..... tja is goed meisje...
September 2016 eigenlijk de laatste gesprek met mijn psycholoog. In oktober hoor ik dat ik in transitie mag. Wanneer? Dat gebeurt op 15 December 2016. Mijn moeder is een jaar geleden overleden, mijn ouders hebben allebei wel te kennen gegeven mij te accepteren, maar heb nooit meer met mijn moeder kunnen praten over vroeger. Pa heeft wel het een en ander gezegd waar ik aan concluderen dat ze al veel eerder ervan wisten, maar er niet op doorvroegen. In Juni 2016 mocht ik als vrouw op het werk komen, maar niet op mijn eigen plek. Dat wist ik en vind het prima. Leuke en gezellige collega’s op mijn nieuwe werk plek. Het is ander werk, maar goed te doen. Ik heb in tweeënhalf jaar veel steun van mijn manager in Heemskerk gehad veel gepraat en geleerd. Nu nog praat ik nog steeds en heb dat echt nodig. 15 December 2016 mocht ik mijn reallife fase in en ja super blij. Mocht al dingen aangeven wat ik wilde en het gaat maar in een stroomversnelling door. Uiteindelijk heb je dat zelf in de hand, maar ja wat zou jij doen? Ik sta nu officieel geregistreerd en mag nu de vrouw zijn die ik al altijd ben geweest. Eigenlijk begon het dus pas op 15 Augustus 2014 dat ik aan mijn eigen leven begonnen ben. Dan is er in twee jaar en vijf maanden heel veel gebeurt in positieve zin, maar ook de minderen dingen zijn gepasseerd. Dit gaat niet in mijn koude kleren zitten en neem ik allemaal mee op mijn schouder. Ik ben er blij dat ik nu alles van mij af kan schrijven. En er over kan hebben. Dat lucht op, dat is zo waar.

Dus kort samengevat;
Tweeënhalf jaar leef ik als vrijgezel.
Augustus 2014 huis gekocht en in vier maanden verbouwd. Eind December woonbaar.
Januari 2015 mijn coming out.
Februari 2015 intake gesprek VUMC Amsterdam en in December conclusie transvrouw.
Tweëenhalf jaar de kinderen meenemen in gesprekken, praten. Je familie laten zien dat je een vrouw bent en niet de broer, neef of vriend.
December 2016 in transtie mogen en eindelijk je leven mogen leven die je al jaren geleden had moeten doen. En tot en met afgelopen zaterdag 95% geregeld te hebben.

Hoe bedoel je een turbilente leven....

Liefs Vicky xxx