Het begon allemaal drie jaar geleden op 27 februari 2015. Intake gesprek en dan een half jaar wachten op de eerste diagnostiek. Augustus dat zelfde jaar mijn eerste gesprek. Ik had vijf gesprekken gehad en bij de vierde wist mijn psycholoog al genoeg. Afgesproken om voor de kinderen even te wachten om te wennen aan het idee. December 2016 ben ik mijn traject ingegaan en ook diverse gesprekken en controles gehad. Afgelopen december traject afgerond en de volgende stap zou besproken worden. Mijn psycholoog heeft woord gehouden en de afspraak gemaakt voor 14 februari dit jaar. Zou het een Valentijn cadeau worden?
Vandaag was het fan zover. Ik had zelf al wat voorbereiding gedaan. Wil toch zekerheden voor mezelf hebben. We werden geroepen en samen maar een lokaal gelopen waar de voorlichtingen richting de operatie en de eventuele risico's die er bij horen. Nadat alles besproken waren en antwoord gegeven zijn die wij hadden was het wachten geblazen. Per persoon werden we opgehaald. Vanaf kwart voor tien tot kwart over elf zitten wachten. Pfff dat is lang. Wel even een rustpunt genomen voor mezelf en afgesloten van de rest. Maakt mij niet uit hoe een ander dan denkt, het is goed voor mij dus doe ik dat. Toen werd ik gevraagd voor de bekkenbodem controle. Diverse vragen werden gesteld en ging er vlot doorheen. Ook vermeld dat ik zelf al voor de bekkenbodem controle bij mijn eigen fysiotherapeute was geweest en kon dat alleen maar beamen. Ze was vrij snel klaar met de controles. Toen wachten op de genitale controle. Dat duurde voor beleving een eeuwigheid. Ook toen werd ik uiteindelijk gehaald en meegenomen voor verdere vragen en controle. Voor de thuishulp krijg ik nog bericht en de sauna kan ik na drie maanden lekker proberen of het fijn is. Voor het hardlopen ook na drie, vier maanden rustig aan beginnen. Toen de controle. Oh wat was ik daar zenuwachtig voor en achteraf nergens voor nodig. Het is gewoon top. Op dat moment zij ze dat ik op de wachtlijst genoteerd wordt. Wauw wauw wat een heerlijk en super fijn gevoel geeft fat. Ik zat te huilen van geluk en blijdschap. Er ging best een last van mijn schouders af. Het gevoel is niet te beschrijven. Denk dat je het kan vergelijken dat je weet dat je in verwachting bent. Je voelt je zooo gelukkig. De hele dag een smile op mijn gezicht en gaat er voorlopig niet meer vanaf. Hoeft ook niet dus ..... hihihi. Nu wachten op een telefoontje voor de datum en dan verder dingen regelen.
Nu ga ik verder genieten van het heerlijke super gevoel die ik beleef.
Liefs Vicky 👄👄👄❤
Geen opmerkingen:
Een reactie posten