Alweer twee maanden verder en het gaat best snel al zeg ik het zelf. Ik dacht echt dat toen ik op de helft zat, Pfff nog een half jaar, maar nu nog maar twee maanden en dan is het jaar voorbij, wauw. Je leven gaat niet ineens langzamer of zo. Dat heb je toch wel zelf in de hand. Gewoon doen wat je altijd doet, 40 urige werkweek, half zes op en 's avonds zes uur thuis en eten koken. Twee keer door de weeks in de avond hardlopen en een keer in het weekend. Op vrijdagavond doe ik altijd boodschappen en het weekend kijk ik wel wat ik doe. Afspraak of spontaan de deur uit of gewoon thuis. Uiteraard ook het huishouden dat je moet doen. Nou dan gaan de dagen gewoon door zo. Tja dus een gewoon en simpel leven dus. Waarom zou het anders zijn omdat ik transvrouw ben? Nou ik zie geen verschil.
Waar ik mee bezig ben is heerlijk hardlopen en dat drie keer in de week en langzaam opbouwen richting de 30km. Deze afstand vindt ik een geweldige afstand. Lekker een dikke drie uur hardlopen en ik hoop dit te lopen voordat ik opgeroepen wordt voor mijn operatie, maar we zien wel. Er staat geen druk op, maar de motivatie is er. Dan heb ik ook nog dat ik mijn gevoelens wil die ik wil uiten naar andere en met name lekker amicaal zijn op een manier dat het oppervlakkig en vrij voelt. Ik doe het privé sowieso, maar op de werkvloer wil dat ook graag. Ik wil een vrij gevoel hebben en weet dat ik dat tegen een paar al kan zeggen, maar wil dat graag helemaal op gooien. Nou ga ik dat niet tegen iedereen doen, maar ik weet dat ik het wel tegen meerdere mensen kan zeggen. Dan voel ik me nog meer mezelf. Dan heb ik ook nog mijn gevoelens die ik wel toelaat om keuzes te maken of ik met die persoon verder wil gaan of niet, of zet ik dat op een laag pitje. Ik ga nu niet meer mijn gevoelens opzij zetten en net doen alsof, die tijd heb ik wel gehad. Als iemand zegt dat ik lieg of met een dubbele tong praat dan ben ik er klaar mee.
Ben druk nadenken hoe ik het ga aanpakken na de operatie als twee maanden niks mag doen. Via de gemeente gaat het niet worden denk ik. Die hebben het over drie uurtjes in de week terwijl ik zeg dat ik elke dag wel hulp wil of om de dag. Nou verder puzzelen dus. Heb wel buuf van verderop die mij wil helpen met eten klaar maken en boodschappen doen. Fijn hé. Weet al hoe ik het in de woonkamer wil hebben en dat stelde mij al wel wat gerust.
Vandaag afgesproken met Inge en fijn om elkaar weer te zien en de hele middag zitten kletsen. Eerst bij Mariposa en toen bij mij thuis.
Aankomende vrijdag mijn derde gesprek met mijn psycholoog, verpleegster en de assistente van de chirurg. Wordt een ochtend vumc Amsterdam en heb er nu al zin in. Dan wordt ik weer besproken in het team om de laatste stap te gaan zetten DE STAP. Hij heeft beloofd dat er geen vertraging te krijgen dus mijn laatste afspraak gaat in december worden.
Whoop Whoop, ik ben zo blij en nu gaat het echt snel.
Morgen weer hardlopen en denk aan 18km, maar dat zien we wel.
Liefs Vicky 👄👄👄
Geen opmerkingen:
Een reactie posten